Rozdział 4

 

Czuję przyjemne ciepło na twarzy. Początkowo nie przeszkadza mi ono, jednak po pewnym czasie zaczyna doskwierać. Odnoszę wrażenie, że pali mi twarz, więc przewracam się na brzuch. Otwieram zaspane oczy, a następnie przecieram je. Nie mam pojęcia jak długo spałam, jednak czuję się wypoczęta. Mrugam kilkukrotnie oczami. Zgarniam z czoła niesforne włosy i rozglądam się dookoła z myślą, że zobaczę staruszkę. Nie mogę jej jednak znaleźć. Nasłuchuję, czy aby na pewno nie krząta się gdzieś po domu, ale nic nie wskazuje na jej obecność.

Momentalnie znajduję się w pozycji siedzącej. Przeciągam się, by później ziewnąć. Zgarniam do tyłu opadające włosy i ostrożnie schodzę z łóżka. W pierwszej chwili chcę podejść do okna, jednak w obawie, że ktoś mnie zobaczy, rezygnuję z tego pomysłu. Dostrzegam, że na stole stoją kanapki i herbata. Domyślam się, że to dla mnie, więc ukradkiem biorę je tak, by nie pokazywać się w oknie. Dopiero później siadam na fotelu. Śmieję się pod nosem, gdy zapadam się w nim. Nie spodziewałam się, że będzie aż tak, powiedzmy, puszysty. Jest jednak bardzo wygodny. Biorę pierwszy kęs, jednocześnie rozglądając się po pomieszczeniu. Na jednej ze ścian dostrzegam zegarek. Jestem zdziwiona, bo wczoraj go nie widziałam. Odruchowo mrużę oczy, by dostrzec godzinę. Wskazówki pokazują trzynastą. Jestem w szoku. Naprawdę tak długo spałam? Cóż, w takim wypadku nie dziwię się, że czuję się bardzo wypoczęta. Jedząc kolejną kanapkę zaczynam żałować, że pani Emma nie obudziła mnie. Mogłabym jej wtedy w czymś pomóc, a teraz nawet nie wiem, gdzie się podziewa. Gdybym znała okolicę i miała pojęcie, w jakie miejsca zwykła chodzić, to mogłabym jej tam poszukać. Czuję, że powinnam jej się w jakiś sposób odwdzięczyć, w końcu przygarnęła mnie do siebie, a wcale nie musiała tego robić.

Wstaję z fotela i odstawiam pusty talerz na stół. Następnie wypijam herbatę, która jest już zimna. Pani Emma zapewne myślała, że wstanę wcześniej, choć równie dobrze mogła chcieć przyszykować mi śniadanie, zanim wyjdzie z domu. Puste naczynia zanoszę do kuchni, którą znajduję zaraz po wyjściu z pokoju. Jest to malutkie pomieszczenie, jednak na pierwszy rzut oka niczego w nim nie brakuje. Aneks kuchenny jest rozłożony przy dwóch ścianach, na których wisi dużo szafek, prawdopodobnie po to, by zaoszczędzić miejsce na podłodze. Domyślam się, że meble były kupowane wraz z tymi w salonie, ponieważ są bardzo do siebie podobne. Różnią się jedynie kolorem, którym jest jasny odcień brązu, a nie ciemny, jak w sąsiednim pomieszczeniu.

Nie chcę zostawiać brudnych naczyń, więc decyduję się je umyć. Robię to bardzo ostrożnie, by ich nie zbić. Po skończonej czynności wracam do pokoju, by zaścielić łóżko. Uważam, że nie wypada zostawiać wszystkiego tak, jak zrobiła to starsza pani, wychodząc z domu. Przynajmniej w tym będę mogła oszczędzić jej pracy.

Niespodziewanie słyszę głośne pukanie do drzwi. Na ten dźwięk podskakuję. Momentalnie wbijam wzrok w wejście do domu, nie wiedząc, co powinnam zrobić. Za drzwiami na pewno nie ma staruszki, bo przecież ma klucze. Musi to być ktoś inny, tym bardziej, że pani Emma raczej nie miałaby na tyle siły, by tak mocno uderzać. Przełykam ślinę. Mam ochotę gdzieś się schować. A co, jeśli drzwi nie są zamknięte? Wtedy ktoś w każdej chwili mógłby wejść do środka. Ta myśl przeraża mnie.

– Emma, jesteś tam?!

Otwieram szeroko oczy ze strachu. To jakiś mężczyzna. Co może chcieć od staruszki? Zaczynam panikować. Rozważam opcję, czy naprawdę najlepszym rozwiązaniem nie byłoby schowanie się. Nie sądzę, że kobieta powiedziała komuś, że teraz mieszka u niej jakaś nieznajoma dziewczyna.

Nagle klamka rusza się. W mgnieniu oka wpadam do wnętrza łazienki, by właśnie tam się schować. Słyszę, jak ktoś wchodzi do środka w momencie, gdy zamykam za sobą wejście. Obawiam się, że robię to nadzwyczaj głośno i że zaraz ten ktoś tutaj wejdzie. Wciskam się pomiędzy pralkę a ścianę. Gdy ktoś otworzy wejście, drzwi zasłonią mnie, a przynajmniej mam taką nadzieję.

Kucając, czuję, jak nogi mi drętwieją, jednak staram się nie zwracać na to uwagi. Bardziej skupiam się na swoim oddechu, bo mam wrażenie, że bardzo głośno nabieram powietrze. Nie chcę, by ten dźwięk mnie zgubił. Nawet bicie mojego serca wydaje mi się zbyt głośne i nawet wiedza, że tylko ja to słyszę, nie wystarcza.

– Emma, jesteś tu? – pyta mężczyzna.

Przytulam się bardziej do ściany. Jakby to miało chociaż pomóc...

Wstrzymuję oddech, gdy drzwi do łazienki otwierają się, a światło zaświeca się. Modlę się w duchu, by mężczyzna nie zobaczył mnie. Ciągle powtarzam w myślach, by sobie poszedł. Dlaczego on w ogóle tutaj wszedł?! Nie powinno się wchodzić do czyjegoś domu, tym bardziej, że najwidoczniej nikogo w nim nie ma. Z drugiej strony... Dlaczego starsza pani zostawiła otwarte drzwi? Czyżby zapomniała je zamknąć?

Słyszę chrząknięcie. Jeszcze bardziej wtulam się w ścianę, łudząc się, że to pomoże i doda mi otuchy. Szeroko otwarte oczy boję się zamknąć. Chyba wolę wszystko widzieć i w razie czego spróbować jakoś uciec.

Kolejne kroki i kolejny dźwięk otwieranych drzwi. Poruszam się niespokojnie, ale na tyle ostrożnie, by nie wydać żadnego odgłosu. Marszczę czoło, gdy nieznajomy otwiera jedną z szafek. Czego on może szukać? Po chwili sprawdza kolejne, po czym następuje cisza, która mnie niepokoi. Może coś usłyszał? Wstrzymuję oddech w obawie, że to jakimś cudem ja zbyt głośno się poruszyłam. Mam nadzieję, że nadal nie zdaje sobie sprawy z mojej obecności. Powtarzam sobie w myślach, że nic się nie dzieje i wszystko tak naprawdę jest w porządku, jednak nie potrafię opanować zdenerwowania. Wmawiam sobie, że skoro mężczyzna zna panią Emmę, nie może być nikim złym. A co, jeśli się mylę…

Słyszę kolejne kroki, lecz tym razem dużo lżejsze od poprzednich. Są również pospieszne, jakby osoba biegła.

– Sam, co tu robisz?

Wypuszczam z płuc powietrze. To pani Emma! Czuję ogromną ulgę, gdy słyszę jej głos. Nic w tym momencie nie cieszy mnie tak bardzo, jak jej obecność.

– Emma – mówi mężczyzna. Odnoszę przy tym wrażenie, że jest trochę zmieszany. – Myślałem, że coś ci się stało. Pukałem do drzwi, ale nikt nie odpowiadał. Były otwarte, więc...

– To miło z twojej strony – przerywa mu z nutką zdenerwowania w głosie. – Co cię do mnie sprowadza?

Chciałabym w tym momencie zobaczyć jej minę.

– Moja żona zrobiła dla ciebie ten sweter, o którym kiedyś rozmawiałyście – mówi mężczyzna. Ciekawe, czy uśmiecha się…  – Zobacz.

Słyszę jakiś szelest, prawdopodobnie reklamówki, a po chwili okrzyk zachwytu.

– Jest piękny! – oznajmia radośnie kobieta. – Osobiście wybiorę się jutro do Rosalie, by jej podziękować.

– Przekażę jej – śmieje się mężczyzna. Dlaczego wydaje mi się, że ten wyraz radości jest sztuczny? – A ty następnym razem pamiętaj, żeby zamknąć za sobą drzwi, bo jeszcze ktoś cię okradnie, a wiedz, że takich tutaj nie mało – poucza.

– Dziękuję, będę pamiętała – obiecuje kobieta. – I dziękuję również, że przyniosłeś sweter. Miałam jutro po niego przyjść.

– Szykują się chłodne dni, więc Rose pomyślała, że lepiej będzie, jak dostaniesz go już teraz – tłumaczy pospiesznie.

– To miłe – mówi staruszka i wyobrażam sobie, jak kąciki jej ust podnoszą się.

– Tak, tak...

Zapada głucha cisza. Słyszę jedynie swój niespokojny oddech. Ciekawe, czy pomiędzy staruszką, a mężczyzną panuje napięcie, które ja bardzo dobrze odczuwam. Żałuję, że w tym momencie nie mam możliwości ujrzenia twarzy ludzi, znajdujących się tuż niedaleko mnie. Chciałabym zobaczyć, jakie emocje się na nich malują. Cała ta sytuacje wydaje mi się bardzo dziwna. Nadal próbuję myśleć, że ten cały Sam jest dobrą osobą, jednak coś mi się w nim nie podoba. Jeśli jest obcą osobą, nie powinien grzebać po cudzych szafkach. Czyżby chciał coś ukraść? Może powinnam poinformować o tym panią Emme? Z drugiej strony mogłam to wszystko sobie uroić, a tak naprawdę rzekome szperanie po szafkach mogło być zwykłym stukaniem o coś. Chyba istnieje możliwość, że ze zdenerwowania źle odebrałam płynące do mnie bodźce. W takim wypadku wyszłabym na idiotkę.

– Jest jeszcze coś, o czym chciałeś porozmawiać? – pyta staruszka, która stara się ukryć zniecierpliwienie poprzez próbę wymówienia tych słów w sposób naturalny.

– Nie – odpowiada Sam po dłuższej chwili. – Nie będę ci już przeszkadzał. Widzę, że masz jakieś sprawy do załatwienia.

Ciekawe po czym to wnioskuje. Wyczuł zdenerwowanie starszej pani? A może powiedział to, żeby w jakiś sposób skierować rozmowę na pożegnanie się?

– Rzeczywiście, mam kilka spraw, którymi muszę się teraz zająć – potwierdza starsza pani. – Do zobaczenia, Sam. Pozdrów Rosalie.

– Na pewno to zrobię – mówi beznamiętnym tonem. – Do zobaczenia!

Słyszę ciężkie kroki, a po chwili dźwięk zamykanych drzwi. Boję się jeszcze wyjść z kryjówki, dopóki nie będę miała stuprocentowej pewności, że mężczyzna na pewno wyszedł. Po dłuższym czasie zasłaniające mnie drzwi odchylają się, dzięki czemu widzę starszą kobietę, patrzącą na mnie z troską.

– Przestraszyłaś się, złotko? – pyta.

W odpowiedzi kiwam głową, bo wydaje mi się, że żadne słowa nie będę w stanie przecisnąć mi się przez gardło.

– Przepraszam cię za tę sytuację – dodaje.

– Nic się nie stało – mówię pospiesznie, ponieważ nie chcę, by czuła się w jakikolwiek sposób winna.

Pani Emma uśmiecha się, a następnie gestem ręki wskazuje, bym poszła za nią. Posłusznie wstaję na nogi. Muszę podeprzeć się, ponieważ samej ciężko jest mi się podnieść. Jeszcze przez chwilę stoję w miejscu, by przyzwyczaić ciało do nowej pozycji. Przez moment kręci mi się w głowie. Gdy dochodzę do siebie, wychodzę z łazienki. Kieruję się w stronę salonu i tak jak myślę, tam właśnie zastaję kobietę. Odwraca się w moją stronę. Na twarzy ma szeroki uśmiech i coś trzyma w rękach. W pierwszej chwili trudno jest mi określić, co to jest.

– Byłam na zakupach – oznajmia. – Pomyślałam, że przyda ci się parę rzeczy, skoro nie masz nic swojego, więc na początek kupiłam ci ubrania.

Robi mi się bardzo ciepło na sercu. Nie spodziewałam się takiego gestu ze strony kobiety. Przygarnęła mnie do siebie i to, że jeszcze kupiła mi rzeczy, jest dla czynem bardzo wielkim. Nie każdego stać na uczynienie takiego gestu, tym bardziej że kobieta, z tego co widzę, żyje skromnie. Na pewno ma inne, ważniejsze wydatki, a ona zdecydowała się kupić coś właśnie dla mnie. Z wrażenia nie wiem, co powiedzieć. Zwykłe „dziękuję” wydaje mi się nadzwyczaj banalne, jednak nie jestem w stanie znaleźć słów, które oddałyby to, co czuję w tym momencie. Oczy zaczynają mnie piec. Mrugam kilkukrotnie, by pozbyć się tego uczucia. Po moim policzku spływa łza, łaskocząc mnie przy tym.

– Dziękuję – udaje mi się w końcu wyszeptać.

Mam tak ściśnięte gardło, że nie jestem w stanie mówić głośniej. Patrzę na twarz wciąż uśmiechającej się kobiety i odnoszę wrażenie, że ten uśmiech chyba nigdy nie schodzi z jej twarzy. A przynajmniej w moim towarzystwie ciągle go ma. Dopiero teraz dostrzegam, że jej oczy są koloru głębokiego błękitu, niczym piękne, czyste niebo. Są nienaturalnie duże, lecz wyjątkowe. Nie mogę oderwać od nich wzroku, są niemalże hipnotyzujące.

– Nie masz za co dziękować, kochaniutka – wypowiada słowa, z którymi się nie zgadzam. – Dużo przeszłaś.

Nawet jeśli faktycznie w moim życiu wydarzyło się wiele rzeczy, nie pamiętam tego. Szczerze to nawet nie wiem, czy żałuję. To prawda, że chciałabym dowiedzieć się czegoś o sobie, jednak jeśli miałoby to być coś strasznego i bolesnego, to nie wiem, czy chciałabym to sobie przypomnieć. W takim wypadku lepiej jest żyć w niewiedzy, bo przynajmniej nie trzeba męczyć się ze złymi wspomnieniami.

– I jeszcze jedno – zaczyna niepewnie kobieta. – Umówiłam cię na wizytę z lekarzem.

Marszczę lekko czoło. Jestem zaskoczona. Domyślam się, że to raczej było nieuniknione, ale nie sądziłam, że wydarzy się to tak bardzo szybko. Spędziłam tutaj zaledwie dzień i nie wiem, czy czuję się na siłach, by spotkać się z kolejnym, obcym człowiekiem. Jest to dla mnie zupełnie nowa sytuacja. Nie mam pojęcia, jak powinno się w niej postąpić. Pani Emma na pewno działa w dobrej wierze i nie mam jej tego za złe. Doceniam jej starania, bo widzę, że zależy jej na tym, bym poczuła się dobrze i również zdaję sobie sprawę z tego, że znajduje się, tak jak ja, w zupełnie nowej sytuacji. Być może nawet nie wie, jak ma się zachować.

Niepewnie spoglądam na staruszkę i po jej intensywnym wzroku, wpatrzonym we mnie, domyślam się, że czeka na reakcję z mojej strony.

– Dobrze – staram się brzmieć pewnie, ale chyba mi to nie wychodzi.

– Wiem, że jesteś zagubiona – mówi, gładząc mnie po ramieniu. – Ale myślę, że to jest dobra decyzja. Również dla ciebie.

– Wiem, doceniam to. – Wykrzywiam usta w uśmiechu, by sprawić wrażenie, że się z tym zgadzam. – Dziękuję.

Nie jestem pewna, jak kobieta odczytała moją reakcję i raczej wolałabym tego nie wiedzieć. Chyba naprawdę będę musiała się przełamać. Kiedyś i tak musiałabym zrobić ten krok.

– Ale pójdziesz tam ze mną? – pytam niespodziewanie.

– Oczywiście – potwierdza staruszka.

Obserwuję u niej wyraz ulgi. Prawdopodobnie myślała, że przyswojenie tej informacji przyjdzie mi z jeszcze większym trudem, więc najwidoczniej jest zadowolona z tego, jak potoczyła się sytuacja. Ja z kolei jestem szczęśliwa z faktu, ze kobieta pójdzie ze mną. Jeśli nie będzie miała nic przeciwko i oczywiście jeżeli lekarz się zgodzi, być może wejdzie ze mną do pomieszczenia, by mnie wspierać. Będę potrzebowała jej oparcia w tym wszystkim. Jest jedyną osobą, którą znam i której zaufałam w tak krótkim czasie, co raczej jest dziwne. Powinnam być ostrożna wobec niej, a zaczynam traktować ją jako bliską mi osobę. Nie sądziłam że tak szybko wejdę w relację z kimś. Nie wiem czy to przez wiek, w jakim jest pani Emma, czy może przez jej ciepło i otwartość.

– Ubierz się – mówi staruszka, podając mi ubranie.

– Dobrze – zgadzam się i biorę odzież.

Udaję się do łazienki, w głębi serca wciąż będąc zaniepokojona jutrzejszym spotkaniem z lekarzem. Może to jest dobry pomysł, jednak perspektywa rozmowy z kimś obcym nie zachwyca mnie. A co, jeśli będzie chciał mnie wysłać do jakiegoś szpitala? Wzdrygam się na tę myśl. W przypadku gdy będzie daleko od miejsca, w którym się znajduję, nie mogę liczyć na to, że pani Emma będzie mnie odwiedzała. To byłoby okropne.

Wśród ubrań, które dostałam od kobiety, znajduje się również bielizna w kolorze granatowym. Ściągam sukienkę, by założyć na siebie ciemną odzież. Po połączeniu tego koloru z odcieniem mojej skóry zauważam, jak bardzo jestem blada. Moja cera wydaje się niemalże biała. Pospiesznie zakładam szary podkoszulek, a na to czerwoną, ocieplaną bluzę z kapturem. Na sam koniec ubieram czarne, również ocieplane, aczkolwiek luźne dresy i grube skarpety, również w tym kolorze. Jestem zachwycona, ponieważ ubrania są w moim rozmiarze, czego się nie spodziewałam. Patrząc w lustro, przeczesuję włosy, które wyglądają o wiele lepiej niż poprzedniego dnia. Są bardziej brązowe, bo wcześniej przez brud wydawało mi się, że są czarne. Ponadto sprawiają wrażenie zdrowszych, tak samo jak moja twarz. Już nie mam tak dużych worów pod oczami i to ubarwienie tęczówek jest teraz na pierwszym planie. Wcześniej nie zauważyłam, że są w kolorze zielonym. Przez zmęczenie nie byłam w stanie dostrzec, że to chyba najpiękniejsza rzecz, jaką w sobie mam.

Podwijam rękawy w bluzie, ponieważ robi mi się gorąco. Wychodzę z pomieszczenia i wzrokiem zaczynam szukać pani Emmy. Widzę, jak zabiera się za podlewanie kwiatów, więc chcąc ją wyręczyć, szybko do niej podchodzę i stawiam dłoń na konewce.

– Ja to zrobię – mówię.

Zdziwiona zauważam, że kobieta nieruchomieje. Nie dlatego, że dotknęłam jej ręki, bo wcale tego nie zrobiłam, lecz z jakiegoś innego powodu. Rozglądam się, bo przechodzi mi przez myśl, że może ktoś przyszedł, ale nikogo nie ma. Jeszcze bardziej niepokoję się. Co wywołało taką reakcję u kobiety? Uważnie obserwują jej twarz, na której ukazuje się ogromny szok. W oczach, które dotąd wydawały się radosne, maluje się… strach. Nie rozumiem. Czy coś jest ze mną nie tak? Czy to ja mogłam tak na nią zadziałać? Nie, to niemożliwe. Powoli cofam się o krok, by mieć widok na całą posturę staruszki. Nadal się nie rusza, przez co jeszcze bardziej się denerwuję. Może coś jej dolega? Jednak gdyby tak było, chyba w jakiś sposób pokazałaby, że coś ją boli. Nie wiem co o tym wszystkim mam sądzić. Przecież przed chwilą wszystko było w porządku.

Niespodziewanie kobieta przysuwa się do mnie. W pierwszej chwili chcę zrobić krok w przeciwnym kierunku, ale ostatecznie rezygnuję, zbyt zaciekawiona tym, co się stanie. Pani Emma gwałtownie bierze moją rękę, w wyniku czego przez moje plecy przechodzi silny dreszcz. Serce zaczyna bić mi szybciej, gdy widzę, jak kobieta wpatruje się w tatuaż. Co takiego mogło ją w nim zaciekawić? Przecież to zwykła cyferka i nawet nie wiem, czy znaczy coś ważnego. A może ona już gdzieś się z nim spotkała i wie o co może z nim chodzić? Jeśli faktycznie tak jest, to chyba nie znaczy to nic dobrego. Reakcja kobiety jest na tyle dziwna, że na pewno nie mogę spodziewać się dobrej rzeczy. Tak bardzo chcę ją o to zapytać, jednak słowa utykają mi w gardle. Z drugiej strony boję się, że gdy to zrobię, staruszka nie będzie chciała odpowiedzieć. Może lepiej będzie poczekać, aż zrobi to pierwsza?

Nie mam pojęcia ile czasu to wszystko trwa. Wydaje mi się, że całe wieki. Czuję, jak robi mi się gorąco. Jeszcze bardziej, niż jak byłam w łazience. Plecy mam już całe spocone i najchętniej rozebrałabym się. Skupiam się na tym, by mieć równomierny oddech. Zależy mi, aby nie pokazywać zdenerwowania. Chcę przynajmniej stwarzać pozory opanowanej. Ale tak bardzo nie wiem, czego się spodziewać. Coś mi mówi, że to wszystko to tylko cisza przed burzą.

Staruszka przesuwa dłoń wzdłuż mojej ręki. Na każdy z dotyków przechodzą mnie kolejne dreszcze. Czy ona czegoś szuka? Podwija jeszcze bardziej rękaw mojej bluzy tak, by odkryć ramię. Mocno ściska mnie, aż w pewnym momencie zatrzymuje się w jednym miejscu i zaczyna je zaborczo obmacywać. Wydaje mi się, że coś wyczuwa, jednak to tylko moje przeczucie. Niespodziewanie spogląda na mnie. Nie wiem dlaczego spodziewam się piorunów idących z jej oczu, więc gdy widzę coś innego, jestem w szoku. Dziwi mnie troska, z jaką na mnie patrzy. To chyba jest ostatnia rzecz, na jaką liczyłam. Czy ona mi z jakichś powodów współczuje? Obserwuję jak kręci głową, a następnie dotyka mojego policzka. Nic z tego nie rozumiem. Nie wiem, jak mam się zachować. Otwieram usta, by coś powiedzieć, ale nic się z nich nie wydobywa.

Kobieta w końcu puszcza moją rękę. Odruchowo dotykam miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą jej dłoń oplatała moją kończynę. Doskonale czuję uścisk, jaki po sobie pozostawiła. Staruszka odsuwa się i szybko podchodzi do jednej z szafek. Coś z niej wyciąga, ale nic nie widzę. Wychylam się lekko z nadzieją, że może uda mi się coś dostrzec, ale to nic nie daje. Dopiero gdy odwraca się w moją stronę widzę, że trzyma plecak. Zostawia go na fotelu, a następnie wychodzi z pokoju. Wciąż nie jestem w stanie ruszyć się z miejsca. Słucham dźwięku pospiesznie otwieranych i zamykanych szafek i stukających o siebie rzeczy. Po niedługiej chwili wraca do pokoju z rzeczami pełnymi jedzenia, głównie w puszkach. Po drodze gubi parę rzeczy, które szybko podnosi i chowa pospiesznie do plecaka.

– Załóż buty – mówi ze zdenerwowaniem w głosie. – Są koło kanapy.

Oniemiała patrzę na nią. Z trudem przetwarzam te słowa.

– Szybko! – krzyczy.

Mimowolnie podskakuję. Nigdy na mnie nie krzyczała. Nie rozumiem tego zdenerwowania i pośpiechu. Chcę zapytać o to, ale obawiam się kolejnego wybuchu ze strony kobiety. Posłusznie zakładam czarne półbuty na grubej podeszwie, które tak jak ubrania, pasują idealnie. Z jednej strony przeraża mnie to, że staruszka doskonale wycelowała w mój rozmiar, ale z drugiej cieszy. Chodzenie w pasującym ubraniu jest przyjemniejsze, niż w za dużym albo za małym.

– Przykro mi, słonko, ale nie możesz tutaj zostać – mówi ze smutkiem w głosie i z plecakiem w rękach, podchodzi do mnie. – Nie jesteś tutaj bezpieczna.

Nie rozumiem jej słów. Jak to nie jestem bezpieczna? To znaczy, że coś mi grozi? W ogóle to do mnie nie dociera. Powiązuję tą całą sytuację z tatuażem, znajdującym się na moim nadgarstku. Kobieta najwidoczniej zna jego znaczenie. Tylko dlaczego to tak bardzo ją przestraszyło?

– Nie rozumiem – wypowiadam na głos.

Przez chwilę zastanawiam się, czy te słowa faktycznie wypływają z moich ust, czy są to tylko moje myśli.

– Pamiętaj, że nie możesz nikomu ufać. – Pani Emma wypowiada te słowa z taką powagą, że staram się skupić na tym, co do mnie mówi. – Nie wiesz, kto może być twoim wrogiem. Bądź ostrożna i sprawdzaj każdego, bo ludzie mogą cię skrzywdzić. Nim się obejrzysz, a ktoś wbije ci nóż w plecy. Oni polują na takich, jak ty.

Ostatnie słowa powodują, że wstrzymuję oddech. Teraz już wszystko jest dla mnie jeszcze mniej zrozumiałe, niż wcześniej. Dopiero gdy brakuje mi tlenu, nabieram do płuc powietrze. Wpatruję się w smutne oczy kobiety. Po raz kolejny odnoszę wrażenie, że mi współczuje. Czy ona wie, co mnie czeka? Czy los przypisał mi aż tak ciężką drogę?

To wszystko przypomina mi spotkanie z nieznajomą w kapturze. Ona również prosiła mnie, bym była ostrożna i strzegła się ludzi. Nie brałam wcześniej jej słów na poważnie, bo nie miałam pojęcia, z jakich powodów miałabym jej słuchać. Tym bardziej nie rozumiałam co grozi mi ze strony innego człowieka. Co takiego mam w sobie, że muszę się ukrywać? Co to znaczy, że ludzie polują „na takich, jak ja”? Kim ja jestem?

– Powie mi pani, o co w tym wszystkim chodzi? – pytam z nadzieją, że w końcu mi odpowie. – Co oznacza ten tatuaż? – Pokazuję cyfrę znajdującą się na moim nadgarstku. – Pani to wie.

Kobieta otwiera usta, ale w tym samym momencie rozlega się głośne i gwałtowne pukanie do drzwi. Nie kończy się to na jednym razie, ponieważ walenie z każdą chwilą staje się coraz głośniejsze. Z zewnątrz dochodzą jakieś wrzaski, jednak nie jestem w stanie wyłapać poszczególnych słów. Z przerażeniem spoglądam na staruszkę, której wyraz twarzy w ogóle nie uspakaja mnie. Jest bardzo zdenerwowana, a w jej dużych oczach maluje się ogromny strach. Wydaje mi się, że wie, kto jest na zewnątrz. Tylko skąd miałaby taką wiedzę?

– Schowaj się i bez względu na to, co się wydarzy, masz się mną nie przejmować – syczy.

Wciska mi w ręce plecak.

– Ale...

Nie zdążam dokończyć, ponieważ kobieta wpycha mnie do wnętrza jednej z szaf, znajdujących się tuż przy wyjściu z pokoju, a następnie zamyka drzwiczki. Już po chwili słyszę głośny huk.