Rozdział 5

 

Zapada ciemność. Nie jestem nawet w stanie zobaczyć dłoni, którą mam przy twarzy. Delikatnie kładę rękę na drzwiach szafy, by lekko je uchylić. Chcę mieć choć minimalny podgląd na to, co będzie miało miejsce na zewnątrz. Muszę obserwować, co się dzieje, inaczej zwariuję. Delikatnie pcham drzwi, by zrobić małą szparkę, przez którą będę w stanie cokolwiek zobaczyć. Krzywię się, gdy skrzypią. Oczami wyobraźni widzę piorunujący wzrok pani Emmy, spoglądający w moją stronę. Gdy do mych uszu dochodzi dźwięk ciężkich kroków, momentalnie nieruchomieję. Boję się nawet oddychać, bo odnoszę wrażenie, że będzie mnie słychać i moja obecność zostanie zdradzona. Chcę cofnąć się w obawie, że ktoś nagle podejdzie i otworzy szafę, jednak dochodzę do wniosku, że lepiej będzie, gdy poprzestanę na staniu w miejscu. Nie mam pewności, czy mebel, w którym się znajduję, nie wyda podejrzanych dźwięków. W takim przypadku na pewno zwróciłabym na siebie uwagę, a raczej nie o to chodziło pani Emmie, gdy mnie tu ukryła.

Dlaczego staruszka to zrobiła? Przechodzi mi przez myśl, że nie zrobiłaby tego, gdyby do domu miał przyjść ktoś znajomy. Z drugiej strony, skąd mogła wiedzieć, kto puka do drzwi? Przecież nie miała możliwości zobaczenia tego. Jej reakcja z kolei wskazuje na to, że na pewno nie przyszedł nikt, kto byłby tutaj mile widziany. Kogo staruszka tak bardzo się boi? Wcześniej nie widziałam u niej aż tak silnych emocji. Wydaje mi się, że nawet ja nie byłam aż tak zdenerwowana, gdy obudziłam się nie pamiętając dosłownie nic. Przygryzam dolną wargę. Czy na tym świecie są ludzie, którzy wywołują postrach u zwykłego, szarego człowieka? Na to wychodzi. Tylko kim oni mogą być? I czego mogliby tutaj szukać? Nagle przypominają mi się słowa staruszki, w których jasno i wyraźnie powiedziała, że ktoś poluje na takich, jak ja. Czy to właśnie ci ludzie tutaj przyszli? Z mojego powodu? Jeśli tak, to przecież skądś musieli wiedzieć, że tutaj jestem. Może mój zanik pamięci ma związek z jakimiś wydarzeniami związanymi z ich udziałem. Tylko jak do tego doszło?

– Gdzie ona jest?! – Donośny i szorstki głos wypełnia całe pomieszanie.

Chcę schować się jeszcze głębiej w szafie, lecz ostatkami siły woli zmuszam się, by pozostać w miejscu. Nie mogę pozwolić sobie na żaden ruch. Moja obecność musi pozostać w ukryciu.

– Nie rozumiem, kogo pan szuka? – staruszka wypowiada te słowa bardzo spokojnie, jednak w jej głosie słyszę nutkę zdenerwowania.

Mam ochotę rozpłakać się. Tak bardzo martwię się o kobietę. Nie znam jej zbyt dobrze, ale w tej chwili czuję się tak, jakby była dla mnie na tyle ważną osobą, że utrata jej spowodowałaby u mnie rozpacz. Serce boli mnie na samą myśl, że coś złego mogłoby ją spotkać i to w dodatku z mojej winy. Nigdy bym sobie czegoś takiego nie wybaczyła.

– Nie zgrywaj głupiej! – warczy mężczyzna.

Słyszę szybkie kroki. Po niedługiej chwili dociera do mnie dźwięk tłuczonego szkła. Nie panując nad swoim ciałem, gwałtownie odsuwam się do tyłu i uderzam plecami o szafę. Nie mam pojęcia, czy robię hałas, ponieważ jestem w tak wielkim szoku, że nie myślę o niczym innym, jak o tym, że ten ktoś stoi tuż obok mnie. Mam nadzieję, że ubrania powieszone za mną zagłuszają dźwięk. Odgłos strąconego szkła rozlega się tak blisko mnie, iż wydaje mi się, że jestem na wyciągnięcie ręki. Wstrzymuję oddech, ponieważ zaczynam bardzo głośno nabierać do ust powietrze, niemalże dusząc się podczas tej czynności. Zakrywam dłonią buzię, by mieć pewność, że na pewno nic nie słychać.

– Mów! – nieznajomy syczy w tak przeraźliwy sposób, że po plecach przechodzą mnie ciarki.

Chowam się w głębi szafy ze złudną nadzieją, że znajdujące się w niej rzeczy będą mogły całkowicie mnie zakryć. Po niedługim czasie rezygnuję z tego, bo poprzez unoszący się kurz, zaczyna zbierać mi się na kichanie.

– Nie mam pojęcia, kogo państwo szukają, ale u mnie nikogo nie ma – mówi stanowczo staruszka.

A więc jest ich kilku. Wcześniej przez zdenerwowanie nie byłam w stanie tego wyłapać. Czuję się jeszcze gorzej na tę informację. Jak oni tutaj w ogóle trafili i skąd wiedzą, że ktoś jeszcze tutaj jest?
Niespodziewanie po pomieszczeniu rozchodzi się szyderczy śmiech. Mężczyzna najwidoczniej nie wierzy kobiecie. Chciałabym wyjść. Pokazać się, by oszczędzić staruszce stresu. Jeśli mężczyźni przyszli tutaj z mojego powodu, dlaczego kobieta ma cierpieć za mnie? Powinnam wyjść, jednak z drugiej strony pani Emmie najwidoczniej zależy na tym, by mnie nie złapali. Tylko dlaczego? Nie lepiej, żeby ratowała siebie?

Gwałtownie nabieram do płuc powietrze w momencie, gdy po raz kolejny jakiś przedmiot zostaje rozbity. Po chwili coś ciężkiego upada. Przez myśl przechodzi mi, że to może jakiś mebel, ale jakaś cząstka mnie obawia się, że to nie rzecz, a raczej ktoś... Dłonią dotykam szafy. Jestem pewna, że trzęsie się. Chcę otworzyć drzwiczki.

Nie rób tego! Podskakuję na głos pani Emmy. Cofam się do tyłu. Zastanawiam się, czy powiedziała to do mężczyzny. Nie mogą cię zobaczyć! Zaraz... Ona mówi to do mnie. Tylko jak? Przecież nie mogła powiedzieć tego w taki sposób, by nieznajomi tego nie słyszeli. Nie rozumiem. Przecież jeśli powiedziała to na głos, na pewno to nie umknęło ich uwadze. Nasłuchuję jakichś słów, dotyczących tego, co przed chwilą miało miejsce, ale nic nie dociera do mych uszu. Będziesz musiała wyjść tak, by cię nie zobaczyli. Powoli zaczynam zdawać sobie sprawę z tego, że głos kobiety słyszę w swojej głowie. Ale czy to możliwe? Przecież takie rzeczy nie dzieją się. Na pewno przez zdenerwowanie coś sobie ubzdurałam. Może to tylko moja wyobraźnia? Tak, na pewno ona. Starsza pani zapewne mówi coś do mężczyzny, a ja uroiłam sobie, że zwraca się do mnie.

Zamykam oczy i liczę do dziesięciu. Muszę uspokoić się i zastanowić, co powinnam zrobić. Jak mam pomóc kobiecie? Nie wiem, ilu jest mężczyzn. Zapewne są zdecydowanie silniejsi ode mnie i na pewno nie będę miała z nimi żadnych szans. Tylko że musi być jakiś sposób na uratowanie staruszki. A może po prostu oddam się w ich ręce? Jeżeli faktycznie chcą czegoś ode mnie, to nie poddadzą się ot tak. Nie spoczną, dopóki nie osiągną celu. Ja z kolei może w końcu dowiem się, o co w tym wszystkim chodzi. Tylko z drugiej strony, co jeśli w ten sposób zaszkodzę nie tylko sobie, ale również innym? Nie wiem z jakich powodów ktoś chce mnie schwytać.

– Przeszukajcie dom!

Słyszę kroki. Nie wiem ilu osób. Na pewno co najmniej dwóch. Niedługo po tym rozlega się istny chaos. Do mych uszu dochodzi dźwięk tłuczonego szkła, przewracanych mebli i trzaskania drzwiami. Robi mi się słabo na stwierdzenie, jak zachowują się mężczyźni. Nie wiem czemu przeszło mi przez myśl, że „przeszukajcie dom” obejdzie się raczej na spokojnie. Po tym, jak zachowuje się szef bandy, powinnam była się tego spodziewać. Zaczynam coraz bardziej bać się, że jeśli mnie złapią, to zrobią mi krzywdę. Nie jest to nieuniknione.

– Mów, gdzie jest! – krzyczy mężczyzna. – Może wtedy cię oszczędzę.

Nie wierzę mu. Odnoszę wrażenie, że nawet jeśli kobieta wydałaby mnie, on i tak zrobiłby jej krzywdę. Muszę stąd wyjść. Może jeśli wybłagam go, by nic jej nie robił, to obudzi się w nim choć mała cząstka litości, która zechce mnie wysłuchać? Chyba pozostaje mi się łudzić.

Zamykam oczy, a następnie gwałtownie otwieram drzwi od szafy. Serce wali mi jak oszalałe. Przez moment boję się podnieść powieki w obawie przed tym, co zobaczę. Ostatecznie zmuszam się do tego. Uciekaj! Podskakuję na słowa kobiety. Momentalnie zaczynam wpatrywać się w jej przerażoną twarz. Winter, uciekaj, do cholery! Nie wierzę. Jej usta nie poruszają się. Jak to możliwe, że do mnie mówi? Czy ja mam jakieś omamy? Uciekaj Winter, uciekaj! Mrugam kilkukrotnie oczami. Nie dowierzam temu, co widzę. Dlaczego ją słyszę?

Mimo wielkiego szoku chcę zmusić nogi do tego, by iść. Zamiast kierować się w stronę wyjścia z domu, chwytam leżące koło mnie krzesło i już mam uderzyć stojącego do mnie tyłem mężczyznę, gdy ten nagle odwraca się. W mgnieniu oka wyrywa z moich rąk mebel. To dzieje się tak szybko, że nawet nie wiem, w którym momencie moja twarz ma bliskie spotkanie ze ścianą. Krzyczę, gdy moje ręce boleśnie zostają wykręcone do tyłu. Gdzieś w oddali słyszę pisk, prawdopodobnie staruszki. Po chwili ktoś mocno napiera na moje ciało, jeszcze bardziej przyciskając mnie do ściany. Czuję na szyi ciepły oddech, a następnie słyszę okropny śmiech, przez który przechodzą mnie ciarki.

– Myślałaś, że coś mi tym zrobisz? – pyta rozbawiony mężczyzna. – Naiwna.

Ma rację, jestem naiwna, jednak działałam pod wpływem impulsu. Do końca nie wiedziałam, co robię i co dzieje się wokół mnie. Moje ciało poruszało się automatycznie, jakby wcześniej ktoś zaprogramował, co powinno zrobić. Nie miałam również czasu, by wszystko na spokojnie przemyśleć. Wiedziałam, że muszę pomóc kobiecie, nie ważne, ile by mnie to kosztowało.

Zaciskam mocno szczękę, gdy niespodziewanie moje ręce zostają wykręcone jeszcze bardziej. Przez moje usta wydobywa się okrzyk pełen bólu. Próbuję się wyrwać, ale ostatecznie przestaję, ponieważ to tylko pogarsza sytuację. Łudzę się, że mężczyzna sam z siebie choć trochę rozluźni chwyt. Miałaś uciekać. Zły głos kobiety powoduje u mnie smutek i ogromne wyrzuty sumienia. Owszem, taka była umowa, ale czułam, że nie miałam prawa jej zostawić. Pamiętaj złotko, że musisz uciec. Oni nie mogą cię wykorzystać, nie mogą zrobić z ciebie przedmiotu przeznaczonego do swych celów. Ratuj się!

– Zabierzcie ją – mówi mężczyzna do swoich wspólników, którzy właśnie przyszli.

Odciąga mnie od ściany, a następnie brutalnie popycha w ich stronę. Gdy upadam na kolana, uderzam się o coś w głowę. Szybko czuję podnoszące mnie ręce. Ściskają mocno moje ramię. Muszę zagryźć szczękę, by powstrzymać chcący wydostać się na zewnątrz jęk. Pani Emma... Mam do niej mnóstwo pytań. Czy kiedyś wrócę tu, by o wszystko zapytać? I czy oni nic jej nie zrobią? Odwracam głowę, by móc ujrzeć staruszkę. Po chwili żałuję wszystkiego, co do tej pory zrobiłam.

Mężczyzna strzela do kobiety, prosto w jej twarz. Widok rozbryzgującej na wszystkie strony krwi powoduje u mnie odruch wymiotny. Słyszę jakiś przeraźliwy krzyk, ale nie mam pojęcia, czy to ja, czy może ktoś inny. Patrzę, jak bezwładne ciało upada na ziemię, a po chwili jego głowa znajduje się w rubinowej cieczy. Nie do końca rozumiem, co właśnie się stało. Mam dziwny szum w głowie. Czuję się słaba, a jednocześnie tak okropnie zła. Smutna... Ból rozrywa mi serce. Staje się nie do zniesienia, a krzyk zdziera mi gardło. W jednym momencie ulatuje ze mnie cała radość, jaka kiedykolwiek gdzieś się chowała. W jej miejscu pojawia się żałość i chęć mordu na oprawcy. Chcę się wyrwać, by podbiec do starszej pani. Chcę ją przytulić. Zrobić coś... Cokolwiek. Przecież ona nie mogła umrzeć, nie w ten sposób! Muszę ją uratować. Coś na pewno mogę jeszcze zrobić. Przecież nie może być martwa!

Obraz jest cały rozmazany. Łzy strumieniami spływają po moich policzkach, a oczy okropnie mnie pieką. Próbuję wydostać się z trzymających mnie rąk, ale one są niczym zrobione ze stali. Jestem taka słaba... Powoli dociera do mnie, że to naprawdę ja wcześniej krzyczałam. Nie obchodzi mnie, że prawdopodobnie mam zdarte gardło i zaczynam wrzeszczeć jeszcze głośniej. Starsza pani nie żyje i to przeze mnie. Z moich ust wydobywa się kolejny wrzask, przypominający wycie jakiegoś zwierzęcia. Po raz kolejny zaczynam wyrywać się z rąk oprawców, bijąc ich przy tym. Odczuwam jednak, że uderzam na tyle słabo, że to nie robi na nich żadnego wrażenia.

Ten skurwiel zabił ją. Zabił jedyną osobę, w której widziałam nadzieję. Zabił osobę, która okazała mi tyle dobroci. Ten bydlak nie ma prawa chodzić po tym świecie. Z jakiej racji decyduje o tym, kto może żyć? Czy zabijanie robi na nim jakiekolwiek wrażenie? Czy czuł coś, patrząc w jej wielkie, niewinne oczy? Czy ona coś czuła? Bała się, czy może była spokojna? Nigdy się tego nie dowiem.

Jakimś cudem udaje mi się wyrwać z uciążliwego uścisku. Od razu rzucam się na zaskoczonego zabójcę i zaczynam okładać go pięściami. Na oślep celuję w tą okropną twarz, jednak nie mam pewności, gdzie moja ręka ostatecznie uderza. Dłoń pulsuje mi z bólu, ale nie zwracam na to najmniejszej uwagi. Chcę znaleźć coś twardego, by poczuł coś mocniejszego, niż moja kończyna. Chcę, żeby cierpiał. Już mam zamachnąć się po raz kolejny, gdy nagle na twarzy czuję przeraźliwy ból. Tracąc nagle wszystkie siły chyba upadam. Moje ciało nie jest w stanie się ruszać, a ból w okolicach nosa jest nie do zniesienia. Chcę otworzyć oczy, by coś zobaczyć, ale mam straszne mroczki. Nic nie widzę. Obraz wiruje, jakbym kręciła się w kółko. Ale przecież leżę. Słyszę jakieś głosy. Nie rozumiem ich. Czy ktoś się śmieje? Słowa stają się coraz mniej słyszalne. W głowie wciąż mam istną karuzelę i wszystko oddala się, aż ostatecznie milknie. Nic nie słyszę, nic nie czuję.
 

***

 

Nie wiem co się dzieje. Próbuję przypomnieć sobie wydarzenia, które miały miejsce wcześniej, ale idzie mi to strasznie opornie. Czuję się bardzo zmęczona i nie mam nawet siły podnieść ręki. Po chwili jednak próbuję ją unieść i okazuje się, że nie mogę tego zrobić. Nie dlatego, że brak mi sił. Coś ogranicza mnie i nie jestem w stanie unieść głowy, by to sprawdzić. Domyślam się, że jestem związana, bo nogami również nie mogę poruszać. Biorę głęboki wdech, przez który chce mi się kaszleć. Jest tutaj pełno kurzu. Boli mnie twarz. Czuję to, gdy po raz kolejny chcę zakasłać. Stękam z bólu, ale nawet tego nie słychać. Mam zaklejone usta. Gdzie ja jestem? Skupiam się i do moich uszu dochodzą dźwięki mijanych aut. Ja chyba gdzieś jadę. Czy znajduję się w samochodzie? Rozglądam się dookoła, ale widzę tylko ciemność. Może jestem w bagażniku?

Zamykam oczy. Niespodziewanie przypomina mi się sytuacja mająca miejsce w domu staruszki. Oczy zaczynają mnie piec, a już po chwili słone łzy spływają po mych policzkach. Nawet nie zważam na to, że płacz powoduje okropny ból. Nie obchodzi mnie, w jakim stanie jest moja twarz. Boleść w moim sercu jest silniejsza. Czuję, jakby narząd został nieodwracalnie uszkodzony. Przecież nie ma nikogo, kto mógłby uleczyć ogromną ranę, jaką posiada. Wraz ze śmiercią staruszki czuję, jakbym straciła wszystko. To prawda. Oprócz niej nie miałam zupełnie nic. Myśl, że umarła tylko i wyłącznie przeze mnie, wywołuje ogromne poczucie winy. To ja przyczyniłam się do jej śmierci i już do końca życia będzie ciążyło na mnie poczucie odpowiedzialności za ten czyn. Okropnie żałuję momentu, w którym chwyciłam staruszkę za dłoń i pozwoliłam zaprowadzić się do jej domu. To wszystko moja wina. To ja ściągnęłam to nieszczęście. Przeze mnie giną niewinni ludzie.

Popłakiwanie przemienia się w szloch, który jest tłumiony przez to, że mam zakryte usta. Gdyby nie to, płacz wypełniałby przestrzeń, prawdopodobnie powodując u innych uczucie żalu. Czuję się okropnie. Wypominam sobie, że mogłam zrobić coś, co uratowałoby życie kobiety. Na pewno mogłam coś zrobić. Może gdybym nie zareagowała tak agresywnie, ona by nadal żyła? Nie, ten morderca nie miał skrupułów. Zabiłby ją, nawet jeśli płaszczyłabym się przed nim i błagała o litość. Jestem na siebie wściekła. Mogłam go jakoś unieruchomić i uciec ze staruszką. Mogłam go zabić, nim on zabił ją. Tylko czy byłabym zdolna do tak okropnego czynu? Zapewne nie.

Przed oczami staje mi obraz staruszki. Tonę w jej wielkich, błękitnych oczach, jak zwykle patrzących na mnie z troską i czułością. Chce mi się wyć. Nie ma już tej niewinnej i kochanej osóbki. Niespodziewanie obraz zmienia się na twarz kobiety, która jest ubrudzona krwią. Z oczu tym razem bije strach, ale nie mam pojęcia, czy tak było naprawdę, czy ten szczegół dodała moja wyobraźnia. Nie mogę na to patrzeć, ale portret nie chce zniknąć. Zaciskam mocno powieki, lecz nadal go widzę. Nie jestem w stanie już dłużej na niego spoglądać, pragnę go wymazać, zapomnieć o nim. Chciałabym pamiętać staruszkę taką, jaką ją poznałam... Tylko że ten okropny widok nie ma zamiaru ulecieć z mej pamięci.

Przechylam się na bok, by po chwili wrócić do wcześniejszej pozycji. Uważnie zaczynam nasłuchiwać. Chyba już nie jadę samochodem. Nic nie wskazuje na to, żebym w tym momencie poruszała się. Zaraz ktoś pewnie tutaj zajrzy. Przeraża mnie myśl, że prawdopodobnie za moment ujrzę czyjąś twarz, być może zabójcy pani Emmy. Ze zdziwieniem stwierdzam, że tak naprawdę to nie pamiętam, jak mężczyzna wygląda. Nie jestem nawet pewna, czy był moment, w którym choć przez chwilę przyglądałam mu się. Jestem w stanie przywołać jedynie jego ciemne oczy, z których biło coś, co przeszywało mnie na wskroś. Strasznie nieprzyjemne uczucie.

Słyszę dźwięk, na który ponownie przez myśl przechodzi mi, że znajduję się w bagażniku. Już po chwili robi się strasznie jasno. Oczy łzawią mi przez nadmiar światła. Zamykam je i nie jestem w stanie ich otworzyć.