Rozdział 7

Pomieszczenie wypełnia jasność. Mocniej przyciskam plecy do ściany, jakby to miało spowodować, że nagle wtopię się w nią i nikt nie będzie w stanie mnie dostrzec. Głośne kroki zlewają się z odgłosem bicia mojego serca. Pragnę zniknąć. Tak bardzo boję się tego, co może za chwilę się wydarzyć. Nerwowo rozglądam się wokół, choć doskonale wiem, że nie znajdę żadnej drogi ucieczki. Mogę jedynie modlić się o to, by nikt mnie nie skrzywdził. Gdy przede mną zatrzymuje się trójka mężczyzn, nieświadomie wstrzymuję oddech. Serce staje mi w gardle. Nagle czuję się słaba i wydaje mi się, że nie jestem w stanie wykonać żadnej czynności, nawet najprostszej. Nie wiem jak długo stoją i przyglądają mi się, ale odnoszę wrażenie, że trwa to wieczność. Jestem przestraszona, a jednocześnie zła. Ogarnia mnie wściekłość, bo w chwili obecnej moje życie zależy tak naprawdę od obcych mi ludzi, a ja nawet nie wiem, co mnie czeka.

Mężczyzna, stojący przed dwoma innymi, kuca. Zmuszam się do tego, by spojrzeć w jego oczy, jednak po chwili przez tchórzostwo spoglądam w dół. Nie mam odwagi patrzeć prosto na niego – to mnie przerasta. Z trudem przełykam ślinę. Tak bardzo boję się, a stres powoduje, że zaczynam się cała trząść. Przez ułamek sekundy przed oczami widzę jakiś cień. Dopiero w momencie, gdy czuję na policzku dotyk, rozumiem, że jest to czyjaś dłoń. Momentalnie odchylam głowę w tył. Z przerażeniem zatrzymuję wzrok na podłodze. Nieznajomy ponownie mnie dotyka, ale tym razem zgarnia mi z twarzy kosmyki włosów. Staram się nie myśleć o tym i uporczywie spoglądam wciąż w ten sam punkt. Niestety mężczyzna odwraca moją twarz w swoim kierunku, tym samym zmuszając mnie, bym patrzyła na niego. 

Światło w pomieszczeniu nie jest doskonałe, więc nie jestem w stanie dostrzec mężczyzny w pełnej okazałości. Po jasnych włosach mogę domyślać się, że są koloru wskazującego na starszy wiek. Nie jestem nawet pewna, czy ma na twarzy zmarszczki, czy może przez panujący półmrok odnoszę takie wrażenie. Jego wzrok z kolei jest przeszywający, aż czuję się przez to nieswojo. Wydaje mi się, że mierzy mnie od góry w dół. To bardzo nieprzyjemne uczucie.

– Który to numer? – pyta ochrypłym głosem.

Jak na człowieka, który wzbudził we mnie strach, barwa jego głosu wydaje się być ciepła.

– Dziewięć – odpowiada jeden z mężczyzn, stojących z tyłu.

Przez chwilę myślę, o co może chodzić, aż nagle przypomina mi się, że mam tatuaż właśnie z tą cyfrą. To odkrycie wywołuje u mnie ogromny szok i powstrzymuję się, żeby ze zdziwienia nie otworzyć buzi. Jeszcze niedawno byłam pewna, że wzór jest przypadkowy i na pewno nic nie znaczy. Nie wiem jednak z czym mam powiązać tatuaż. Czyżby numer był oznaczeniem czegoś? Jeśli tak, to jest przypadkowy, czy może oznacza coś konkretnego? Skoro nieznajomy zapytał o cyfrę, to chyba naprawdę musi to być coś istotnego.

– Interesujące... – szepcze mężczyzna.

Ponownie dotyka mojego policzka. Wzdrygam się, czując jego zimne dłonie. Panująca wokół cisza staje się nie do zniesienia. Pragnę, żeby ktoś się odezwał, bo staje się to męczące i jeszcze bardziej mnie stresuje. Ta niepewność mnie dołuje. Ciągle obawiam się tego, co może za chwilę się wydarzyć.

– Ty jesteś interesująca – zwraca się do mnie.

Przełykam ślinę. Nie mam pojęcia, co ciekawego może być w mojej osobie. Jestem zwykłym, szarym człowiekiem, który w dodatku nie wie, kim jest. Bardzo możliwe, że na nic im się nie przydam. Przecież nie posiadam żadnej wiedzy, która mogłaby być w jakikolwiek sposób pomocna. Nie ważne jak bardzo się staram, nie jestem w stanie przywołać żadnych wspomnień. Moje najwcześniejsze ma miejsce w lesie, w którym zostawiła mnie kobieta, choć i tak nie mam pewności co do płci. Czyżby chodziło im właśnie o to wydarzenie? Nie, to bez sensu. Może powinnam zachować to dla siebie. Postać ostrzegła mnie, że mam trzymać się z dala od ludzi. Teraz już wiem, że chodziło jej o tych, którzy mnie schwytali. Nie mogę nic im powiedzieć. Muszę milczeć tak długo, jak będę potrafiła.

Mężczyzna cały czas przygląda się mojej twarzy, jakby próbował się w niej czegoś doszukać. Staram się zachować neutralny wyraz, jednak jestem pewna, że maluje się na niej zdenerwowanie, które aż bije w oczy. Cały czas rozglądam się na boki, bo nie umiem utrzymać wzroku w jednym punkcie. Jeszcze chwila i się rozpłaczę.

– Ilu znaleźliście? – Nieznajomy w mgnieniu oka wstaje i odwraca się do swoich wspólników.

– Z nią dwójkę – odpowiada jeden z mężczyzn. – Był jeszcze trzeci, ale zdążył uciec.

– Dzieciak? – w jego głosie słychać złość.

– Nie... Młody chłop. 

Szef, a przynajmniej tak wnioskuję, siarczyście przeklina. Kulę się pod ścianą w obawie, że wybuch złości wyładuje na mnie. Podnosi rękę, jakby chciał uderzyć któregoś ze swoich wspólników, ale powstrzymuje się. Odwraca się w moją stronę i przez chwilę naprawdę jestem pewna, że oberwę. Na szczęście kończy się tylko na krótkim spojrzeniu. Odczuwam ogromną ulgę. Wypuszczam z ust powietrze i staram się uspokoić oddech. Szybko bijące serce wcale mi w tym nie pomaga.

– Przygotujcie się do przewozu, jazda! – krzyczy mężczyzna.

W mgnieniu oka opuszczają moją celę. Odczuwam ulgę, gdy głośne kroki z każdą chwilą stają się mniej słyszalne, a drzwi zamykają się z charakterystycznym dźwiękiem. Staram się na spokojnie ułożyć w głowie to, co miało przed chwilą miejsce. Odczuwam, że to powoli zaczyna mnie przerastać i nie mam pojęcia, jak mam się zachować. Wszystko jest dla mnie wielką niewiadomą i nie sądzę, że ktoś będzie chciał wyjaśnić mi, o co w tym wszystkim chodzi. 

Zrezygnowana kładę się na podłodze. W głowie ciągle słyszę wypowiedziane przez mężczyznę zdanie, odnoszące się do zmiany pobytu. Czyżby miał na myśli również mnie? Przychodzi mi na myśl, że może ten budynek to jeden z kilku, w których dzieją się podobne rzeczy. Przeraża mnie to stwierdzenie. Ilu jeszcze ludzi traktują w ten sam sposób, jak mnie? Ilu z nich traci wolności być może na zawsze? Co takiego jest w nas, że jesteśmy skazani na taki los? Nikt nie ma prawa więzić kogoś bez powodu. Mnie również. Wprawdzie nie mam pojęcia, co takiego wydarzyło się w przeszłości, ale czuję, że nie zrobiłam nic złego. Czy potrafiłbym być złym człowiekiem? 

Zamykam oczy. Jeśli faktycznie mam zostać przewieziona do innego miejsca, muszę wypocząć przed podróżą. Pocieszam się, że może nie będzie długa oraz łudzę, że tym razem będę trzymana w lepszych warunkach.
 

***

 

Słyszę w oddali jakieś krzyki. Zaciskam mocniej powieki. Nie jestem pewna czy to sen, czy już jawa. Odgłosy stają się coraz głośniejsze, przez co wierzę, że to wszystko faktycznie dzieje się naprawdę. Otwieram zaspane oczy, jednak wokół nadal panuje ciemność. Już chcę ponownie spróbować zasnąć, gdy nagle do mych uszu dociera strasznie głośny huk. Przez chwilę mam wrażenie, że ziemia zatrzęsła się. Przez szok przestaję się ruszać i niechętnie oczekuję na dalszy rozwój sytuacji. 

Nagle do mojej celi wchodzi osoba potężnej postury. Z racji, iż jest ciemno, nie jestem w stanie dostrzec jej twarzy, jednak muskularna sylwetka uwidacznia się w bijącym z tyłu świetle. Odruchowo cofam się do tyłu, łudząc się przy tym, że jakimś cudem zniknę i nikt nie będzie mógł mnie dotknąć, jednak to marzenie nie spełnia się i już po chwili silne ręce podnoszą mnie. Czuję przerażenie, gdy moje stopy odrywają się od ziemi. Zaczynam się wyrwać, jednak cały wysiłek idzie na marne. Wydaje mi się, że nie sprawia to żadnego wrażenia na mężczyźnie. Wnioskuję, że to płeć przeciwna po tym, że czuję charakterystyczny dla tej osoby zapach perfum. Kobieta z kolei pewnie nie uniosłaby mnie z taką łatwością, jak ta postać.

W oddali słyszę kolejny wybuch. Jest na tyle głośny, że aż krzywię się z powodu bólu uszu. Nie rozumiem, co się dzieje. Mężczyźni, stojący na korytarzu, zaczynają coś krzyczeć. Po chwili widzę jak w powietrzu unoszą się drobinki ciemnego kurzu. Z każdą chwilą jest ich coraz więcej. Słyszę, jak coś się sypie. Tynk? Nerwowo rozglądam się dookoła, ale nic nie mogę dostrzec. Już nawet zapominam, że ktoś mnie trzyma, tym samym uniemożliwiając mi samodzielne poruszanie się. Do mych uszu dochodzi dźwięk kolejnego wybuchu. Tym razem znajduje się gdzieś niedaleko. W ułamku sekundy ciężkie ciało przygniata mnie do zimnej podłogi, utrudniając mi oddychanie. Próbuję wydostać się, ale nie jestem w stanie. Postać w porównaniu do mojego drobnego ciała jest bardzo masywna. W oddali ktoś siarczyście przeklina, a następnie coś mówi. Nie rozumiem żadnych słów. Co tu, do cholery, się dzieje?!

– Ty ofermo! – udaje mi się zrozumieć. 

Czuję, jak ciążący na mnie ciężar znika. Odczuwam ogromną ulgę i odruchowo nabieram do płuc powietrze. W mgnieniu oka ktoś ponownie podnosi mnie i od razu gwałtownie ciągnie za sobą. Niezdarnie podążam za osobą, potykając się o własne nogi. To nie uchodzi niczyjej uwadze, bo od razu zostaję przerzucona przez czyjeś ramię. Czuję ból w brzuchu, na który krzywię się. Rozpaczliwie zgarniam z twarzy kosmyki włosów. Chcę zobaczyć, co się stało, jednak nadal nic nie widzę. Zrobiło się strasznie ciemno, przez co nie jestem pewna, czy podążamy w odpowiednim kierunku. 

Następny wybuch. Upadam na ziemię, przy czym boleśnie obijam się. Czuję, jak po twarzy spływają mi łzy. Opieram się o ścianę i skulam się. Próbuję uspokoić oddech oraz wyłapać jakieś rozmowy. Nic nie słyszę i nie wiem, czy powinnam się z tego powodu cieszyć. Może należy teraz skorzystać z okazji i uciec? Przełykam z trudem ślinę i wstaję na równe nogi. Muszę wspomagać się ścianą, ponieważ początkowo mam problem z chodzeniem. Wszystko mnie boli, jednak staram się nie zwracać na to uwagi. Jeśli ci mężczyźni są w pobliżu, zapewne zaraz zaczną mnie szukać. 

Idę wzdłuż korytarza, który stopniowo zaczyna rozjaśniać się. Nie mam pojęcia w jakim kierunku zmierzam. Łudzę się, że w stronę wyjścia. Z tyłu głowy cichy głos szepcze mi, że to nieprawda, ale staram się nie podzielać jego myśli. Muszę się stąd wydostać.

Krzyczę, gdy ktoś łapie mnie za rękę, a następnie brutalnie przyciąga do siebie. To nie tak, że się tego nie spodziewałam, bo to była kwestia czasu, aż ktoś sobie o mnie przypomni, jednak to jest na tyle niespodziewane, że wywołuje u mnie strach. 

– Tak łatwo nam nie uciekniesz, jesteś zbyt cenna – słyszę przy uchu zachrypnięty głos.

W ogóle nie rozumiem drugiej części zdania. Dlaczego miałabym być dla kogoś wartościową osobą? To kolejne pytanie, na które nie dostałam jeszcze odpowiedzi. Z upragnieniem czekam na dzień, aż w końcu wszystko zostanie mi wyjaśnione. Może to pozwoli mi zrozumieć zaistniałą sytuację.

Mężczyzna ciągnie mnie po schodach. Tak dawno nie miałam żadnej aktywności fizycznej, że po przejściu zaledwie kilku schodów mam po prostu dość. Zaczynam oddychać ciężko i chętnie zatrzymałabym się na chwilę, ale boję się o to poprosić. Drzwi przede mną zostają gwałtownie otwarte, a ja jestem przez nie wypchnięta. Upadam przy tym na kolana, co denerwuje nieznajomego. Zaczyna przeklinać i jestem niemalże pewna, że zaraz mnie uderzy, gdy niespodziewanie podnosi mnie i znów gdzieś prowadzi. Zaczyna mu się spieszyć jeszcze bardziej, gdy w oddali słychać następny wybuch. 

– Co się dzieje? – pytam zniecierpliwiona.

Nie dostaję żadnej odpowiedzi. Oczywiście mogłam się tego spodziewać. Czuję się zła, ponieważ przez cały czas jestem lekceważona i nikt nie zwraca uwagi na to, co czuję. Nawet nikt nie zamierza poinformować mnie, po co to wszystko. Czy kiedyś dostąpi mnie ten zaszczyt i w końcu dowiem się czegokolwiek? Przecież nie proszę o tak wiele. Wychodzę z założenia, że skoro jestem przetrzymywana wbrew swojej woli, to przynajmniej mogłabym znać powód.

Upadam na dźwięk kolejnego wybuchu. Po raz kolejny boleśnie uderzam się o coś, albo coś o mnie. Stękam z bólu. Czuję, jak oczy zaczynają mnie piec i nie mogąc powstrzymać łez, po prostu pozwalam im spływać po policzkach. Chcę się poruszyć, by znaleźć się w wygodniejszej pozycji, ale nie mogę. Okropny ból w ramieniu nie pozwala tego zrobić, a tylko zmusza do myślenia o nim. Dotykam obolałego miejsca, ale to tylko pogarsza dręczące mnie uczucie. W momencie, gdy ktoś gwałtownie mnie podnosi, zaczynam głośno krzyczeć. Ból ramienia staje się nie do zniesienia. Chcę powiedzieć, by ten ktoś mnie puścił, ale jestem w stanie tylko wrzeszczeć. To chyba denerwuje nieznajomą postać, bo ściska mnie jeszcze bardziej. Mam ochotę umrzeć. Zamknąć oczy i już się nie obudzić. W tej chwili wydaje mi się to wybawieniem. Chcę, żeby to okropne uczucie zniknęło…

– Zamknij się, szmato! – słyszę przy uchu i zostaję gwałtownie przyciśnięta do ściany.

Zaczynam płakać jeszcze bardziej. Bełkoczę coś, jednak sama nie jestem w stanie siebie zrozumieć. Nie mam pojęcia jak dać do zrozumienia, że coś mnie boli. Czuję się bezsilna i wyczerpana. Gdy osuwam się, mężczyzna, a przynajmniej wydaje mi się, że to płeć przeciwna, podciąga mnie, by następnie zmusić do pójścia za nim. Dopiero wtedy czuję piekącą skórę na nodze, ale nie chcę tam spoglądać. 

– Szybciej, kurwa! – krzyczy nieznajomy. 

Nie słucham go. Moja uwaga całkowicie skupia się na bólu. Kolejne słowa nie docierają do mnie. Chcę się położyć. Nie mam już siły... Powoli przestaję zwracać uwagę na otaczające mnie miejsce, całkowicie pochłonięte gęstym dymem. Nie wiem już czy oczy łzawią mi od niego, czy po prostu przez ból. Słyszę dźwięk, przypominający strzał, ale nie jestem pewna, czy to czasem moja wyobraźnia nie płata figli. Niespodziewanie coś ciężkiego na mnie spada, przez co ląduję na ziemi. Zaciskam mocno szczęki, by powstrzymać cisnący się do mych ust krzyk, ale to nie skutkuje. Zalewa mnie kolejna fala płaczu i bólu. Już dalej tak nie wytrzymam. Niech mnie ktoś zabije, bo nie wiem, ile będę w stanie jeszcze znieść. Tak cholernie bardzo wszystko mnie boli…

Mam problem z poruszaniem się. Ostrożnie chcę się wyswobodzić, jednak nie wiem jak. Po dłuższej chwili zdaję sobie sprawę z tego, że zostałam przygnieciona przez ciało mężczyzny, który mnie wcześniej prowadził. Ogarnia mnie szok, a jednocześnie strach. W myślach próbuję poukładać, sobie, co się stało. Dlaczego on upadł? Nie wiem czy bardziej przeraża mnie nie wiedza, jak do tego doszło, czy to, że nieznajomy nie porusza się. Czy on żyje? Mrużę oczy z nadzieją, że dzięki temu mój wzrok wyostrzy się. Dostrzegam na jego jasnej koszulce jakąś plamę. Łudzę się, że nie jest to krew. Nic obok nas nie leży, więc żadna rzecz nie mogła na niego spaść. Czy ktoś mógł do niego strzelić? Jeśli tak, to dlaczego? 

Niespodziewanie ciężar znika i za chwilę ktoś podnosi mnie z podłogi. Nie widzę tej osoby, ponieważ stoi za mną. Po tym, jak z łatwością mnie unosi, wnioskuję, że jest to mężczyzna. Nie jestem pewna czy dla kobiety byłoby to taką łatwością.  Zdmuchuję z twarzy kosmyki włosów, aby mieć lepszy widok, jednak unoszący się kurz utrudnia to. Oczy zachodzą mi łzami, więc mrugam kilkakrotnie. Udaje mi się dostrzec, że nieznajomy zaciąga mnie w inną stronę, niż w którą biegną  pozostali ludzie.